MECHANICAL RAINBOW თბილისის ცაზე - თავისუფალი მუსიკა თავისუფალი ხალხისთვის

Gen Z-ის თერაპიის გზა მუსიკაზე გადის. ყველაფერს soundtrack აქვს: მეგობრობას, სიყვარულს, წყენას და პროტესტსაც კი. რთული დღეების მარტივად გადასატანად და მარტოობისგან გასაქცევად, Mechanical Rainbow-მ საუკეთესო თავშესაფარი აგვიშენა. ქართველმა მუსიკოსებმა თავიანთი შემოქმედებით ფორთოხლისფერი (We'll come back to this later) სამყაროს კარი ფართოდ გაგვიღეს და შიგნით შეგვიპატიჟეს. 

The Diary-ის რედაქცია ინტერვიუს ჩასაწერად Chicos Tbilisi-ს დადუსთან და ცოტნესთან ერთად ესტუმრა. ყველაზე ფერადი ჯგუფის წევრებთან საუბრის დაწყებამდე ნამცხვრები მოვიმარაგეთ (დადუ ტკბილეულის მოყვარული ყოფილა) და დავიწყეთ.

რა არის მუსიკის კეთების საუკეთესო ნაწილი?

დადუ: იდეა, ხმები როცა გაქვს გონებაში და იცი, თუ როგორ უნდა გადმოიტანო ისინი რეალობაში. ყველაზე მეტად ის პირველი 5 წამი მომწონს, როცა შენივე მუსიკის მსმენელი ხდები. ყველაზე მძლავრი და უნიკალური ემოციები მაგ დროს გებადება და ნაწარმოებისთვის ზუსტად მაშინ იხარჯები 100%-ით. 

ცოტნე: ძალიან ცოტა ხანს, ალბათ ასე 2 წამს გრძელდება მომენტი, როცა გონებაში იდეა ჩნდება და იმ წუთასვე თუ არ ჩაიწერე, მერე შეიძლება დაგავიწყდეს. კიდევ, ალბათ იმას ვიტყოდი, რომ მელოდიებს და სიმღერებს როცა წერ, ყველას ფერები აქვს.

ჩემთვის, ჩვენი ბოლო სიმღერები არის ფორთოხლისფერი. 

ერთი სიტყვით დაგვიხასიათეთ თქვენი შემოქმედება. 

დადუ: ერთი სიტყვით რთულია და ზოგადად ჩვენს შემოქმედებას ჩვენ არ ვახასიათებთ ხოლმე. ზუსტად იმას ვაკეთებთ, რაც გვიყვარს და ხალხისგან რაც გვიბრუნდება ეგ არის ყველაზე ღირებული და ალბათ ეგ არის ზუსტად ჩვენი შემოქმედებაც - ფერადი მუსიკა, ტკბილი, თბილი, cute, bubblegum, shugar rush. ჩემთვის კიდევ ისეთი რაღაც არის, რაც უბრალოდ ძალიან მიყვარს. 

რა არის ინსპირაციის წყარო?

ცოტნე: რაღაც პერიოდის განმავლობაში შრი-ლანკაზე, ერთად ცხოვრება მოგვიწია. ბუნებას ჩვენთვის დიდი მნიშვნელობა აქვს და ჩვენს სიმღერებშიც უდიდესი ნაწილი უჭირავს. ამიტომ, ინსპირაცია ალბათ ყვავილები, ბუნებაში გაქცევა, კარგი და თბილი ამინდებია. 

დადუ: ჩვენი სამყარო არის ზღაპრის სამყარო, სადაც გმირებს ვიგონებთ, მერე ამ პერსონაჟებს ჩვენ თვითონ ვთამაშობთ. მაგ სამყაროში ვარსებობთ, ყველაფერი რაც იწერება მაგ ზღაპრის რაღაც ნაწილია. 

რატომ გადაწყვიტეთ მაინც და მაინც შრი-ლანკაზე წასვლა და რა ჩამოიტანეთ იქიდან? 

დადუ: დედაჩემი ცხოვრობს შრი-ლანკაზე. იქ ევროპულ ყველს აკეთებს. პანდემიის პერიოდში მქონდა შანსი, რომ წავსულიყავი და ერთი თვე დავრჩენილიყავი. მაგრამ ეს ერთი თვე ლამის ორ წლამდე გაგრძელდა. ცოტნეც ჩამოვიდა ჩემთან, იმიტომ რომ ძალიან კარგი შანსი გვქონდა მუსიკა ბუნებასა და კარგ გარემოში გვეწერა. ჩამოვიტანეთ ზღვა მუსიკალური მასალა, რომელიც ჩვენს ახალ რელიზებში ჩანს. მოკლედ ჩამოვიტანეთ ზუსტად, ის რასაც ახლა ვუშვებთ. მაგრამ რაც ჩანს, ეგ ჯერ აისბერგის თავია მხოლოდ. 

ყველა არტისტის ცხოვრებაში არის break through მომენტი, როდესაც ხვდები, რომ შედგა შენი საქმიანობა. თქვენთან როდის დადგა ეს მომენტი? 

დადუ: შრი-ლანკიდან რომ დავბრუნდით, დიდი ხანი იყო გასული ჩვენი ლაივებიდან. როცა პირველად შევასრულეთ ჩვენი მუსიკა, ხალხმა სიმღერა დაიწყო. ყველამ ზეპირად იცოდა ტექსტები. ზუსტად ეს გაძლევს მუხტს, ამ საქმის კეთება გააგრძელო. 2 ივნისს, ევროპული მომავლისთვის მუსიკოსები გავერთიანდით. ჩვენ რომ აქციაზე დავუკარით, სიმღერაში ათასობით ადამიანი აგვყვა. ფენებივითაა ეს გრძნობა, დრო და დრო თავს მომენტებით გახსენებს და იმას გახვედრებს, თუ რატომ ვაკეთებთ საერთოდ მუსიკას.

ცოტნე: 2 ივნისს ხალხის ხმა იმდენად ხმამაღლა ჟღერდა, რომ ჩვენი ხმა გადაფარა, არ ველოდებოდი ამას. სცენაზე გასვლის წინ ვნერვიულობდი, ამდენ ხალხში ჯერ არ დაგვიკრავს. დადუმ დაიწყო Hope-ის დაკვრა და მანდ მივხდი, მზად ვიყავი. აი, მინდოდა დამეკრა. 

არის თუ არა მუსიკა პოლიტიკური?

ცოტნე: გინდა თუ არა, პოლიტიკურია. გამომდინარე იქიდან, რომ არსებობს რაღაც ფასეულობები. 

დადუ: ჰო, პასუხისმგებელი ხარ შენი მსმენელის წინაშე. ერთი ხალხი ხართ, შენ მუსიკას აკეთებ, რომელსაც ისინი უსმენენ. შენ ავითარებ კულტურას და ხალხი, როგორც ამ კულტურის ნაწილი შენს განვითარებას ახერხებს. ერთი სოციუმი ვართ და როცა ასეთი საშინელი გარე ფაქტორების წინაშე ვართ, არ შეიძლება ამ სისასტიკეს გაემიჯნო და აპოლიტიკური იყო. პასუხისმგებლობა გაქვს, რომ ისტორიის სწორ მხარეს იდგე და გააკეთო ის რაც გასაკეთებელია, რამდენადაც შეგიძლია. 

რა არის Mechanical Rainbow-ს მთავარი სათქმელი და თუ თქვით უკვე ეს სათქმელი?

დადუ: როცა არ ვიცით რა ხდება და ჩვენს გრძნობებში, მუსიკაში, ან ზოგადად ცხოვრებაში ვერ ვერკვევით, რეალობაში დამაბრუნებელ კითხვას ვუსვამთ ერთმანეთს - გჯერა? - მჯერა! ჩვენს ახალ სიმღერასაც "მჯერა" ჰქვია. ვთქვით თუ არა სათქმელი? არა, ჯერ ახლა დავიწყეთ და ბევრი რამ არ გვითქვამს კიდევ. შეიძლება იდეის დონეზეც კი არ არსებობს ის, რაც ჩვენი სათქმელი იქნება.

მაგრამ, ეს მაინც უცვლელი რჩება: - ცოტნე, გჯერა? ცოტნე: - მჯერა!

თქვენი აზრით, ვინ ქმნის მუსიკალურ ფონს საქართველოში? 

დადუ: ძალიან რთულია და მგონი არასწორი, ინდივიდუალური არტისტები დავასახელო. ძალიან ბევრი მუსიკოსია, რომელიც საერთოდ არ ჩანს და ძალიან ბევრს მუშაობს კულტურის განვითარებისთვის. ასეთია მაგალითად ვაქო. ის ჯერ სათანადოდ დაფასებული არ არის, მაგრამ მისი წარმატება დროის საკითხია. საერთოდ, განურჩევლად ყველა არტისტისგან, ვხედავ რომ ამ სფეროს განვითარების უდიდესი სურვილი არსებობს, ყველას უნდა თავიანთი სათქმელი თქვას, ისტორიის სწორ მხარეს დადგეს, და ის ბრძოლა, რომელიც პიროვნულ თუ სახელმწიფოებრივ დონეზე გვაქვს, ერთად მოვიგოთ. კიდევ Kordz უნდა ვახსენოთ აუცილებლად. მოვიკითხავთ, დიდი სიყვარულით.

თბილისი Open Air-ი გვიახლოვდება. რა მნიშვნელობას ატარებს თქვენთვის ეს ფესტივალი?

ცოტნე: Open Air-ი, ბოლო პერიოდია, ქვეყანაში მიმდინარე მწვავე პროცესების ფონზე ტარდება. 20 ივნისს, “გავრილოვის ღამის” შემდეგ ჩატარდა, წელსაც “რუსული კანონის” პროტესტი გასდევს ფონად და უნდა ითქვას, რომ ეს ფესტივალი ყოველთვის სწორ მხარეს დგას. 

დადუ: დამწყებ არტისტებს დიდ ასპარეზს აძლევს, ხალხსა და არტისტს შორის ურთიერთობას ამყარებს და ადგილობრივ სცენას ავითარებს. ხალხს უცხოელ არტისტებსაც აცნობს. ჩვენთვის ოფენ ეარი არის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ფესტივალი, რომელზეც დაგვიკრავს და მომავალშიც დავუკრავთ. ეს იმიტომ რომ, ფესტივალი 15 წელია არსებობს, ქართულ მუსიკალურ სივრცეს ემსახურება და ქართველ არტისტებს საშუალებას აძლევს, მაღალი დონის უცხოელ არტისტებთან გაიზიარონ სცენა, ბოლოს კი ქართველ ხალხს საერთო პერფორმანსი შესთავაზონ. წინა წელს Singer Stage-ზე ვიყავით. ისინი უყურებენ ხარ თუ არა მზად განვითარდე და აი, წელს უკვე Main Stage-ზე ვართ. კიდევ ძალიან მნიშვნელოვანია Newcomers-ი.

ცოტნე: Newcomers დამწყები ბენდების კონკურსია და გამარჯვებული ხდება 3 ბენდი, რომელიც Singer Stage-ზე დღის განმავლობაში, სხვადასხვა დროს უკრავს. ჩვენ ძალიან გვიყვარს ამ პროცესზე დაკვირვება, სულ მივდივართ და ვუსმენთ მათ. უკვე მეორე წელია, ახალ ბენდებს ვწერთ და ვეუბნებით, რომ აი გადით, იქნებ მოიგოთ.

დადუ: გვაინტერესებს, ვინ იქნება წლევანდელი Newcomers-ი. თუ ჩვენი ლიმიტირებული რესურსით რაიმეს გაკეთება შეგვიძლია, ყოველთვის ვცდილობთ დავეხმაროთ ახალ არტისტებს.

ძალიან არ მიყვარს, რომ არტისტი თავს მაღლა იჭერს, ჩემთვის მნიშვნელოვანია რომ შედგეს დიალოგი - აი მე ამას ვაკეთებ, შენ ამას და მოდი გავერთიანდეთ და let’s build this thing up. 

თქვენი მუსიკის, მსმენელთან გაზიარებისთვის, რომელ პლატფორმებს ანიჭებთ უპირატესობას?

დადუ: ჩვენ, ვცდილობთ ყველა ინტერვიუში ვთქვათ და რაც მეტ ადამიანთანაც გავრცელდება ეს ინფორმაცია უკეთესი იქნება.

ქართველო არტისტებო, გთხოვთ, შექმენით Tik-Tok!

ობიექტურად საუკეთესო გზაა, რომ შენი მუსიკა რეალურად მოისმინონ. ძალიან დიდი ძალა აქვს ამ პლატფორმას. ჩვენ მას რეგულარულად ვიყენებთ. ინსტაგრამიც, იმისთვის, რომ შენი პერსონა აჩვენო ხალხს, კარგი პლატფორმაა. 

ცოტნე: შრი-ლანკაზე რომ ჩავედი, დადუ მეუბნებოდა, რომ ტიკტოკი გაგვეკეთებინა და მე წინააღმდეგი ვიყავი. დღე ნახევარი გაგრძელდა ალბათ ეს ჩხუბი და ბოლოს დავიჯერე, დავდეთ ვიდეო. სანამ დავიძინებდით, ვამოწმებდით და უცბად, ნახვებმა დაიწყო ზრდა. ვიდეოს, ყველა დარეფრეშებაზე 100 ნახვა ემატებოდა. პირველად ვიგრძენით, რომ შეგვიძლია ხალხს, ჩვენი მუსიკა ასე გავუზიაროთ. 

დადუ: ასე აღმოაჩინა “სევდანარევი” ჯენზიმ და ამის შემდეგ უკვე Tik-Tok-ის გამოყენებას ვაგრძელებთ. 

სამომავლო გეგმებსა და კოლაბორაციებზე რას გვეტყვით?

ცოტნე: აი, სწორედ Open Air-ზე იქნება ბევრი ექსკლუზივი და დაგველოდეთ. 

დადუ: აქციების პერიოდში რთული იყო გრძელვადიანი გეგმების შედგენა. ბათუმში Clapper-თან ჩაწერა გვქონდა, მაგრამ ბათუმს და შემდეგ ქუთაისს კიდევ გვინდა ვესტუმროთ. რაც შეეხება კოლაბორაციას, სტეფანესთან და Kordz-თან ერთად უკვე გვაქვს ახალი სიმღერა, რომელსაც ჰქვია “სდექ”. სხვა არტისტებთან კოლაბორაციებზეც ვფიქრობთ. ადრე, მუსიკალური იდენტობა სანამ ჩამოგვიყალიბდებოდა, არ განვიხილავდით ამას. ახლა უკვე სხვებთან სამუშაოდ, მათი ინსპირაციის წყაროდ დანახვისთვის მზად ვართ. 

ცოტნე: მე იმას ვიტყვი, რომ ისეთ არტისტთან მინდა კოლაბორაცია, რომელიც ჩვენგან რადიკალურად განსხვავებულია. 

ახლა რომ მემუარს წერდეთ, რა წინადადებას დაწერდით ფურცელზე? 

დადუ: დავსვამდი კითხვებს : Lollapalooza კაია? Primavera როგორი იყო? ან დავწერდი, "კარგად ვართ ახლა, ამ მომენტამდე no regrets მართლა. რამე სინანული თუ გაქვს, მერე იყოს ეგ, ამ წამამდე არანაირი სინანული". 

ცოტნე: რამე ისეთს ვკითხავდი, მაგალითად - ის სიმღერა მოვრჩით უკვე? ან უბრალოდ დავწერდი, ყველაფერი კარგადაა.